(Goede) Voorbereiding

Een week voor de Nature Quest begon ik met het aanpassen van mijn eetpatroon. Geen vlees, kleinere porties, minder suikers, zo veel mogelijk groen en geen alcohol. De eerste 2 dagen vond ik dit erg moeilijk. Ik dacht steeds aan eten en dan met name aan salami pizza’s. (Die ik overigens bijna nooit eet, kan veel lekkerdere dingen benoemen, maar die bleven maar op komen.) De twee dagen erna ging het makkelijker. Ik liep vrolijk door de Jumbo om wat extra groente en fruit te halen, waarbij het me wel opviel dat veel mensen pizza’s in hun karretje hadden liggen. Waren dat nou allemaal salami pizza’s? De laatste dag thuis voor mijn vertrek naar Bant vond ik het zelfs makkelijk. Ik was er duidelijk klaar voor.

De middag voor de start van de Quest kwam ik met mijn mede hosts al aan in Bant. Een heerlijke zwoele zomer-avond, fijne gesprekken in de lamzac hangend en spelletjes spelend rond het kampvuur. Toen ergens op die avond ineens een paar flessen wijn en Franse kazen op tafel werden gezet sloeg de twijfel toe, maar uiteindelijk wonnen het papieren bekertje wijn en de kaas het van mijn goede voorbereiding. Het voelde alsof ik wilde vieren dat ik op het punt sta iets geweldigs te doen. Een beetje rozig van dat bekertje rode wijn op een beperkt gevulde maag ben ik in de tipi mijn slaapzak ingerold.

4-daagse

De dag begint vroeg, met een licht ontbijtje en thee uit een emmer van boven het vuur. Die ochtend verwelkomen wij in een paar uur tijd 750 eerstejaars op de parkeerplaats en verwijzen we ze naar het bospad richting het basiskamp.
Na een lichte lunch verwelkomen we op diezelfde parkeerplaats 72 tweedejaars. Dezelfde groep mensen die samen met mij de 4-daagse Quest gaat starten. De kriebels beginnen te komen.

Het programma begint. In groepjes van 9 delen we met de talking stick met elkaar wat we achter willen laten in het bos en spreken we onze intentie uit. Ik neem afscheid van Paul en Lieke en voel een mix van focus, zin en zenuwen.

Langzaam lopend (en zachtjes huilend) door een haag van 750 eerstejaars die, op een overweldigende manier, in volledige stilte met 1 hand omhoog in de lucht hun support aan ons tonen, starten we onze tocht naar het bos. De Nature Quest is begonnen!

Mijn backpack doet pijn aan mijn schouders. En die 9 liter water in mijn Jumbo tas maken het er niet makkelijker op. Ik voel nu wel dat ik vandaag lang op die parkeerplaats heb gestaan. Wanneer heb ik eigenlijk voor het laatst gedronken? In de groep van 9 gaan we per buddy groepje van 3 uiteen om een plekje te zoeken. Mijn plek van eerste keuze blijkt bezet en zo moet ik nu snel een andere plek kiezen en daar genoegen mee nemen en rust in vinden.

Als je de nature quest ziet als het leven zelf geeft het je heel veel informatie

De zon staat laag en ik hang mijn tarp op, matje eronder, spullen erbij, klaar. Het is donderdagnacht een koude nacht. Ik lig in een slaapzak van mijn moeder uit de Himalaya, maar ik doe duidelijk iets verkeerd wat betreft het laagjes-systeem. Vrijdag word ik wakker met pijn in mijn hele lijf. De zon schijnt eventjes en die tijd gebruik ik om met takken een cirkel om mijn tarp te maken en wat binnen die cirkel rond te stiefelen. Al snel verdwijnt de zon, trekt de wind op en komt de regen. Ik merk dat de spierpijn na mijn klusje rond mijn tarp toegenomen is en voel me eigenlijk helemaal niet ok.
Vermoedelijk is dit de reactie van mijn lijf op het minderen van de afgelopen dagen en de intensieve dag van gister. Ik heb overal spierpijn. Ik kruip in mijn slaapzak en trek de fleece dekens over mij heen. Wind, regen, kou en spierpijn. Die vrijdag ben ik mijn slaapzak niet meer uit geweest. Ik voel me ziek. En de gedachten die ik heb zijn; ok, deze dag is voorbij, morgen schijnt de zon.

En die zaterdag schijnt de zon. Ik kruip onder m’n tarp vandaan, voel een  head rush en besef me dat ik sinds donderdagavond 1 liter water op heb. Ik pak een fles water aangelegd met citroenen en ahorn siroop en leg mijn matje naast mijn tarp. Languit met mijn drankje met mijn gezicht in de zon begin ik mijn dag.

En het is een heerlijke dag. Ik volg de zon, mijn matje schuift mee en de bomen, de boterbloempjes, de beestjes, de ganzen en de zwanen zijn er allemaal. Met mijn ogen dicht neem ik alle dierengeluiden in mij op. Voor de zoveelste keer hoor ik de koekoek en ik denk; ik zou het nou wel eens leuk vinden als die wilde paarden langskomen. Geloof het of niet, maar ik doe mijn ogen open en ze staan er; van blijdschap spring ik op en ervaar een flash back naar mijn ontmoeting met de hertjes vorig jaar.

WoW.

De paarden komen die dag nog een paar keer langs, in wisselende samenstelling van groep.

Ik geniet. Ik heb geen honger, voel geen angst en geen verveling. Alles wat er in mij op komt is rust, vertraging, stilte. Zoals Henrik van Nature Quest zegt;

Van reageren naar observeren

Als de avond valt loop ik rondjes om mijn tarp om een beetje op te warmen en warm mijn slaapzak in te kunnen gaan. Ik val in slaap, maar ben nog voor de zon echt onder is alweer wakker. En dus kijk ik vanonder mijn tarp naar de roze lucht.

Na wederom een koude nacht sta ik zondag heel vroeg (denk ik) op, leg mijn matje aan het water en breng de ochtend in de zon door. Mijn spierpijn is helemaal verdwenen, ik voel me licht, maar nog steeds geen hang naar eten of afleiding. En weer denk ik aan Henrik’s woorden;

Zijn met wat is

Ik wilde mijn controle hier achter laten, mijn behoefte om houvast te creëeren. Dit is mij gelukt. Ik heb mij volledig kunnen overgeven aan de natuur, aan mijn plek en aan de Quest. Alle ontberingen (angst, honger, verveling) vonden plaats in m’n hoofd al voordat de nature quest begon. Niets daarvan bleek waar. Er is zelfs geen salami pizza voorbij gekomen. En wat wel kwam (pijn, kou) was op dat moment helemaal niet erg.

Ik wilde vertragen en ik ben vertraagd. En ik heb mij geen seconde verveeld. Geen bootcamp. Geen yoga. Geen (bewuste) meditatie of Reiki. Niks.

Geen plan voor een volgende stap wat betreft de zoektocht naar een baan; de volgende stap is net geweest en de nieuwe volgende stap dient zich vanzelf weer aan.

Met een hele grote glimlach van trots geniet ik die ochtend intens van alles wat er om me heen (niet) gebeurt. Wanneer de zon hoog staat en de wilde paarden met 7 tegelijk naar mij toe komen en rond mijn onderkomen snuffelen hoor ik van de andere kant “wow” en “wat mooi”. Ik draai me om, zie de coach en weet dat het afgelopen is.

Wat een timing, wat een afscheid.

En wat ga ik dit mijn leven lang niet vergeten.

The day after

Was ik hier gister al vol van, vandaag komt beter binnen wat ik heb ervaren en raakt het me nog meer. De echte inzichten zullen zich de komende tijd vormen. Maar dat ik hier heel veel uit ga halen, dat staat vast. En vandaag staat even Eddie Vedder op repeat.

Als je de nature quest ziet als het leven zelf geeft het je heel veel nieuwe informatie.

Als je de natuur ziet als symbool voor je eigen leven valt er van elke mier nog verrekte veel te leren.