Check hier de foto’s

Van de stilte…

De dag begint vroeg met een kop thee waarna ik rond 0630 de heuvel af wandel op weg naar de meest bijzondere plek waar ik heb geyogaad tot nu toe; vanaf 3 hoog recht in de ogen van de Bouddha Stupa kijkend.

Het is druk rond dit tijdstip; drommen mensen lopen al biddend linksom de Stupa, sommigen laten zich tijdens hun gebed zelfs meerdere malen op de grond vallen. Geluiden van de bellen, de gebedswielen, het chanten, de gebeden en de vogels die rond de Stupa vliegen.

Ik ben alleen en de leraar neemt alle tijd, wat leidt tot een 2 uur durend programma afgewisseld tussen asana’s, pranayama en meditatie. Het is heerlijk. Gekgenoeg verdwenen voor een heel lange tijd alle geluiden van buitenaf. En zo werd het ondanks de drukte naast ons echt stil. Na de les ontbijt ik nog even in alle rust in het onderliggende cafeetje, met nog altijd die 2 ogen op mij gericht. Blijft zo mooi!

Helemaal shanti shanti…

Naar de drukte

Terug in het guesthouse chill ik lekker op het terras en loop rond 12 weer de heuvel weer af waar ik halverwege de weg naar beneden met mama afgesproken heb. En daar komt ze aan met 4 meiden aan haar arm hangend; de meisjes uit het kindertehuis. Ze zijn dol enthousiast om me te ontmoeten en al kletsend, mama en ik allebei met 2 meiden aan ons arm, lopen we naar Marinka Home. Daar aangekomen ben ik even in een kleine shock; wat een drukte! De 40 kinderen variërend in de leeftijd van 3,5 tot 15 jaar zijn bijna allemaal vrij vandaag en rennen kriskras door de kamers en over de binnenplaats van het tehuis.

Sommigen blijven wat schuchter, maar de meesten willen mij meteen ontmoeten en een paar zelfs direct knuffelen. Ik mocht maar een paar spulletjes meenemen, omdat het niet goed uit pakt als ik met de tas vol spullen aan kom zetten; dan duiken de kids er in en is in no time alles weg of stuk. Ik zal later deze week meer spulletjes meenemen en dan is er ook de tijd om er direct samen met de kinderen mee te spelen. Dus daar volgt nog verslag van.

Vandaag heb ik alleen wat pritstiften en plakband mee, voor de meiden die zitten te knutselen. En…………een zak grote gele smiley ballonnen!

De kids vinden het fantastisch! Ze zijn door het dolle heen, zo tof om te zien. De meeste pakken meteen een stift en schrijven hun naam erop. En Probesh wil er een bus op, dus een ouder meisje tekent die voor hem op zijn ballon. Opvallend dat veel kids de ballon niet dicht willen knopen. Een aantal doet dit vermoedelijk zodat ze er langer mee kunnen spelen, zij binden hem bijvoorbeeld dicht met een elastiekje om hem later weer op te kunnen blazen. Zij zijn blij dat zal iets hebben en willen er zo lang mogelijk van genieten. Anderen, zo hoor ik later, doen dit vanwege de zuigbehoefte die ze nog hebben overgehouden aan het lijmsnuiven. Dat is best kut om te horen.

De kinderen van Marinka Home

De meeste kinderen hier hebben geen ouders meer of hebben ze wel maar zien ze niet meer, sommigen hebben wel een ouder die soms nog op bezoek komt. Om wat voorbeelden te geven;

De kleinste van het stel is Probesh, nu 3 jaar. Mama heeft hem als baby leren kennen toen hij in Marinka home kwam. Hij is daar gebracht omdat zijn moeder 17 was en door haar broer vermoord zou worden als ze met een baby zou komen zetten. De jonge moeder komt hem soms met oma samen opzoeken. Probesh is die kleine op de foto met de ballon.

Verder zit er een meisje wiens moeder als hoer werkte en haar bij zich hield onder werktijd.

En er zitten een broer en zus die oorspronkelijk uit de bergen komen. Moeder was al overleden en na de aardbeving is hun huisje in de bergen verwoest. Vader is toen met de kinderen richting Kathmandu gekomen, maar kreeg hier geen hulp, omdat hij zijn legitimatie niet had. Hij heeft zijn kinderen bij zijn zus achtergelaten die met haar kinderen al op straat terecht was gekomen en is terug naar de bergen gegaan, om tussen het puin naar zijn legitimatie te zoeken. De tante werd uiteindelijk met alle kinderen aangetroffen in een varkensstal.

Ik krijg een rondleiding door het tehuis en ben wel onder de indruk van wat ik zie. De slaapkamers met de vele stapelbedden; de kinderen hebben maar 1 kist onder het bed met al hun spulletjes. Het is eigenlijk wel een zooitje en erg stoffig. De kinderen zijn superlief, maar rennen en vliegen de hele tent door, wat aardig indrukwekkend is. En hier werkt mama dan!

Er staat een kok eten te koken, teilen met tomaten en geschilde aardappels. Maar omdat de kids vandaag vrij zijn krijgen ze vandaag tussen de middag allemaal een beker thee en een rol koek. Ik ga bij ze aan tafel zitten en schrik me rot als ik zie dat de kids gewoon alle koekjes uit de rol in hun beker proppen, dit met een lepel aanstampen en tot moes duwen en vervolgens eten ze met een dikke glimlach dat cement op…

Moe na een uurtje hier geweest te zijn, en ook wel een beetje kriebelig en plakkerig verlaat ik met mijn handen vol tekeningen het tehuis. Dat mama hier af en toe gek wordt van de chaos dat snap ik wel, maar die gezichtjes van die kids met de ballonnen zijn echt priceless…

#goodvibrations