Afgelopen week kreeg ik het op mijn heupen. Ik kreeg sterk het gevoel: ik moet er uit, even weg…

Dat gevoel bekruipt mij vaker. Vroeger reageerde ik daar op door mij in de drukte en de gekkigheid te storten. Tegenwoordig reageer ik er op door de rust en de ruimte op te zoeken.

Vlieland is my nr. 1 escape.

Met de zomervakantie gecombineerd met een opdracht voor 365 en de kernwaardensessies is het lastig om op korte termijn de agenda 3 dagen vrij te vegen.

Toch voel ik dat ik NU weg wil.

Natuur

Waar ik vroeger op het vliegtuig stapte om voor onbepaalde tijd naar het Verre Oosten te vliegen pak ik anno 2019 de bakfiets, gooi mijn werptentje er in en vind ik dat wat ik zoek 12 km verderop.

Terwijl ik Castricum achter me laat en het Noordhollands Duinreservaat in fiets weet: dit is een goed idee!

Ik ontdek een prachtige route en een waanzinnig uitkijkpunt. Met amper een kip op de weg en juist wél veel Grote Grazers voel ik me nu al in mijn element.

Direct voel ik rust. Geen dingen aan mijn kop. Geen mensen op mijn weg.

En dan is er ruimte voor verdriet. Het verdriet dat er dagelijks is. Het verdriet dat ik iedere dag voel. Het verdriet waar door alle afleiding van werk en gezin geen ruimte voor is.

Schilletjes

Rouw zit bij mij diep van binnen. Van buiten is er waarschijnlijk voor de ander niets te zien. Van binnen is er voor mij van alles te voelen. Ik ben mij er continu van bewust dat het daar zit. Het zijn de schillen van het werk, van mijn bedrijf, van de mensen om mij heen, van de jongens die geven en vragen dat die kern continu bedekt is.

Maar dan… zit je in een kroeg, te wachten op je vriendin dit op het toilet zit.. dwalen je gedachten af en voel je in 1 klap die kern…

Of in de Albert Heijn. De jongens zijn een spelletje aan het doen op het computerscherm. Gedachteloos trek ik mijn karretje door het gangpad, mijn blik gaat langs de schappen, maar registreert niks. Juist wanneer de mind even uit staat komt ie binnen. Plotseling. Onaangekondigd.

Ruimte

Sinds het overlijden van papa voel ik nog meer de behoefte aan ruimte. Ruimte die er gedurende de dagelijkse beslommeringen amper is. Een nachtje alleen weg, de natuur, het strand, de wind… het geeft mij ruimte.

Pas hier kan ik voelen.

En wanneer ik ruimte maak voor het verdriet ervaar ik juist ontzettend veel liefde. Het voelen van die liefde laadt mij weer op.

(Over) Leven

En zo zit ik vrijdagavond op het strand. Hapje drankje, Macbook.

Voor het eerst sinds een aantal weken werk ik verder aan mijn boek. Het boek wat vorm krijgt. De kapstok staat, er is een cover en er zijn al 30 bladzijden.

In mijn hoofd is het al af. En wanneer ik er aan werk gaat dat vanzelf.

Het enige wat ik nodig heb is rust en ruimte om weer een volgende stap te zetten…