“Ik ben Karlijn en ik heb een missie. In 2020 is ouderschapscoaching net zo vanzelfsprekend als kraamzorg en verloskunde”, dendert mijn stem door de microfoon op het podium voor een zaal van ongeveer 180 mensen.

Met grote vragende ogen staren de jochies van 20 mij aan. Eentje gaapt uitgebreid. Een ander scrolt op zijn telefoon.

“Ik ben Karlijn, ik ben 36, mijn studentenleven ligt al 15 jaar achter me, ik ben moeder van 2 kinderen en volgens mij liggen onze belevingswerelden best een beetje uit elkaar”, hoor ik een stemmetje in mijn hoofd zeggen…

Het wennen

Wat was het spannend om de eerste dag van de Minor Ondernemerschap als eerste het podium pakken en te pitchen. Maar ik dacht; Hey, ik ben hier nu toch.

Op uitnodiging van Martin Haring mag ik 2 weken meedoen aan de Minor. Voor mij een uitgelezen kans om kennis te vergaren voor het schrijven van mijn businessplan.

It’s been one hell of a ride!

De eerste 2 dagen stonden in het teken van mijn plekje vinden. Die 2 dagen leerde ik niet direct iets over ondernemerschap wat ik nog niet wist, wel leerde ik ontzettend veel over mijzelf. Hoe houd je je staande in een groep studenten waar je niemand kent en vergeleken met wie je een totaal ander leven leidt? Hoe zeker ben je van je missie en hoe breng je dat helder over?

Het antwoord;
Gewoon doen. Het podium betreden, de microfoon pakken en pitchen. Keer op keer. Het maakt niet uit wat mensen van je idee vinden. Als jij er maar in gelooft en als jij het maar kan verkondigen. Hoe minder respons hoe beter; het daagt je uit om nog enthousiaster te zijn en je overtuigingskracht aan te boren.

“Maar wat ga je dan doen met die coaching? Ga je dan met een baby Born langs?”

Er wordt gelachen. Ik lach ook. Maar wat een goeie vraag. Want ja; ik mag wel eens duidelijk uit gaan werken HOE ik dat precies denk te gaan doen.

“Maar is dit dan nodig? Wat voor problemen hebben jonge ouders dan? Ik heb daar geen idee van.”

Nee! Snap ik. Als 20 jarige heb je er geen idee van. Maar dankjewel, door jouw vraag zie ik de problemen weer helder voor ogen en kan ik omschrijven waarom mijn manier van coachen daar de oplossing voor is.

Het invoegen

En dan. Het schoolreisje naar Texel.
In een jeugdherberg. Met karaoke.
Van te voren had ik geen idee wat ik zou kunnen verwachten en eerlijk gezegd dacht ik vooral; pas ik daar nou wel tussen? In die groep studenten.

En wat was het tof!
Anderhalf uur brainen over een bedrijfsnaam met Rinke en een pitcher bier. En dan uiteindelijk bij Karlijn Roos coaching uitkomen… (wordt hem niet hoor).
Business model canvas? Nog nooit van gehoord. En ik ging het eiland af met een poster vol post its!
Niet alleen ontzettend leerzaam om verschillende coaches om feedback te kunnen vragen. Maar ook om mijzelf uit te dagen en juist de kritische coaches om hun mening te vragen. Out of the comfort zone. En dan ook maar meteen karaoke. We zijn er nu toch.

Cool dat 1 van de studenten dan in de bar naar me toe komt en zegt; “Stoer dat je op dag 1 meteen het podium pakte. Door jou ben ik daarna ook opgestaan.”

Na Texel had ik thuis even een kleine instortings. Anderhalf jaar niet gewerkt. Alles wat ik de afgelopen tijd heb gedaan heb ik in mijn eentje gedaan. Zoveel mensen, zoveel indrukken, zoveel feedback, zoveel adviezen en zoveel nieuwe ideeën. Maar hoe verwerk je die wanneer je jongens van 1 en 3 ook het hele weekend aandacht willen?

Jezelf tegenkomen

Zwaar vermoeid startte ik de tweede week van de minor. De deadline van het business plan begon me in mijn nek te hijgen. Ik plande die ochtend in mijn eentje in de studio om eerst eens orde op zaken te stellen. Wat neem ik mee van Texel en hoe ga ik dat gebruiken? Hoe kan ik mijn plan aanscherpen? Nadat ik het overzicht had gecreëerd ben ik aan mijn businessplan begonnen.

En dan komt het financieel plan. De cijfertjes. Wat ga je omzetten en hoe ga je dat doen. Lichte paniek. Ik krijg uitleg van Krisja en zie weer een lichtpuntje. Vervolgens loop ik opnieuw vast. Ik dacht het te snappen, maar wat ben ik nou eigenlijk aan het doen? Ik krijg andere uitleg en kan het ineens niet meer overzien. Totale paniek.

Het enige jaar dat ik economie heb gehad is bijna… 25 jaar geleden. Excel heb ik nooit in hoeven werken. Omzet? Ik heb gewoon geen idee!
Gelukkig neemt Lenie me bij de hand en vult samen met mij, vakje voor vakje de begrotingen in.

En dan is het af.

Het doorgaan

Savonds thuis denk ik terug aan de paniek die ik die dag voelde. De paniek om de cijfers. En ik realiseer me wat er achter zit. Ik ben bang om die cijfers te zien. Waarom? Omdat ze mij zeggen hoe het er voor staat. Dat mijn relatief luxe leventje van een goed salaris voorbij is. Dat ik keihard moet gaan werken om mijn centen te gaan verdienen. En dat ik flinke omzet moet maken wil ik dit voor elkaar gaan boksen.

” All the roads you have to walk are winding”

En dan voel ik weer die enorme drive. Het enorme geloof. Niet alleen in mijzelf, in mijn eigen kracht, maar ook in mijn missie.

Linksom of rechtsom. Ik ga er komen.
Het wordt pas echt serieus als je een beetje zweet op de rug voelt… Als je die kriebel in je buik voelt… Wanneer je je missie verkondigt en denkt; oei best een statement wat ik hier neer zet… Wanneer je je ouders hoort zeggen; zou je dat nou wel doen?

Dan weet je dat je op de goede weg bent.

En weer uitvliegen

En ik denk terug aan de zin die ik las voordat ik dit avontuur begon;

Leren ondernemen door te doen.

 

 

 

http://www.minorondernemerschap.nl/