Selecteer een pagina

Vandaag breek ik een lans voor de vermoeide moeder.

Goedemorgen?

Sinds kort ben ik lid van de Good morning club, een besloten groep van enthousiastelingen waarin ochtendrituelen gedeeld worden, want:

A good morning start, is a good start for a great day.

Zo schrijft een van de oprichters van de Good morning club.

Een tijdlang had ik een echte Powerstart: ik werd wakker, mijmerde in bed nog even over mijn jaarthema, liet mijn kernwaarden de revue passeren en sprak mijn intentie uit voor die dag. Vervolgens stond ik op, sloop naar beneden alwaar ik in de woonkamer mijn lievelings ochtend liedje aan zette: ik deed mijn zonnegroeten, zocht daarna even de stilte op. Om vervolgens tussen het ontwaken van de jongens en het vertrekken van huis een groene smoothie te pakken en even onder de douche te sprinten alwaar de laatste minuut de kraan vol op koud.

Wat voelde ik mij helder in die periode. Fris, wakker en energiek.

En hoe anders is dat nu…

Bekaf

Je kunt pas écht meepraten over de vermoeidheid die jonge ouders ervaren wanneer je het zelf meemaakt. Zo hoorde ik wel over slaapproblemen van jonge ouders, maar ik had zelf werkelijk geen idee. Neem het mij niet kwalijk, ik wist het gewoon niet. Wij hebben met 2 kinderen vrij dicht op elkaar 3 jaar lang nergens last van gehad. Dus als een ouder zegt: we zijn echt moe, denk je: Ach, die zijn moe.

Nu weet ik pas wat écht moe is. Korte nachten, gebroken nachten. langdurig van dat soort nachten. Ik kan er over mee praten. Wekenlang, maandenlang op een onchristelijk tijdstip wakker worden door een gil, een huil, een hoest of driftbui. Je voelt je verdwaast. Je baalt wanneer het midden in de nacht is, want hoe krijg je ze stil? Je baalt wanneer het al ochtend is, want hoe kom je de dag door?

Ik steek de hand in eigen boezem en geloof dat mijn kinderen mijn spiegels zijn, mijn 2 persoonlijke raadgevers. Zo staan die nachten niet voor niets en leert het mij vaak genoeg wat over waar ik persoonlijk die periode doorheen ga. Niet zelden is de les: doe het rustiger aan.

De vermoeide moeder

Een vermoeide ouder is 1 ding, een vermoeide moeder is pas écht moe. Waarom? Mannen hebben alarmbellen die afgaan wanneer er gevaar of onraad is. Laat een sirene of een kanon afgaan of stook een vuurtje en de vader staat direct naast zijn bed om zijn gezin te beschermen. Vrouwen hebben alarmbellen die afgaan wanneer er verzorgd moet worden. Hoest, proest, snik, kreun of huil en de moeder is direct alert: er moet gezorgd worden! (De vader hoort het vaak pas na 3 keer trappen van de moeder… is mijn ervaring…)

Nu ervaar ik dat hoe vaker de alarmbellen van de moeder afgaan de antennes scherper afgesteld worden. Slapen de kuikens een keer door, dan nog staat mijn systeem op waakstand. Bij elk kuchje, maar ook bij een vrachtwagen die een beetje piept of een stem van buiten gaat het alarmsysteem aan, terwijl er geen reden tot zorgen is en dát is doodvermoeiend.

Mijn lijf staat na een langere periode van gebroken nachten zo strak als een veer. En dan is het moeilijk ontspannen.

Frustratie

Terug naar de Good morning club. Ik houd ervan om onderdeel te zijn van een groepje. Heerlijk die verbinding, inspiratie en motivatie.

Het is nu vooral frustratie wat ik voel. Omdat ik als geen ander weet wat het is om een fijne start van de dag te hebben! Omdat ik als geen ander weet hoe F&^%$@! moeilijk dat is wanneer je een jong gezin hebt.

Jaja, je kan altijd wel iets doen. Maar je voelt je bij de start van de dag gewoon al verloren…

Eye-opener

Het leven zit vol verrassingen en geeft je allerlei tips wanneer je het niet verwacht. Zo las ik gister een artikel op NU. nl over slaapproblemen en daar maakte ik kennis met het woord: Opslomen.

“Eerst twee uur ‘opslomen’, dan naar bed, aldus het artikel.

Terwijl ik het las dacht ik ja, ik doe wel rustiger aan voordat ik naar bed ga, maar niet écht, niet zó bewust.

Hier valt winst te behalen.

Dus gisteravond zijn wij na het naar bed brengen van de kuikens om 19 uur begonnen met opslomen. Doordat ik een beetje uitschoot met het flesje olie in de oliebrander rook het hele huis naar een Indiase tempel. Douchen, muziekje aan, Samen een meditatie oefening. Nog eentje er achter aan, omdat we nu toch bezig zijn. Ontspannen, samenzijn. Tijd om partners te zijn ipv ouders. Échte verbinding.

Om 21 uur naar bed en om 0430 uit mezelf wakker worden, redelijk uitgerust. Ik heb genoten van de anderhalf uur die ik nog kon blijven liggen. Ik heb mijn intentie door mijn hoofd laten gaan en mijn kernwaarden. Ik heb me een voorstelling gemaakt van de dag. Ik heb deze blog geschreven in mijn hoofd…

Toen om 6 uur de jongste wakker werd (en ja dat is voor hem écht uitslapen!!!) kon ik even blijven liggen en had ik alle rust alleen op de kamer voor een meditatie. Een ontbijtje met de kinderen, tussendoor de douche en het koude water maakt dat ik me vandaag weer fris voel.

Opslomen is het nieuwe ontwaken

 

(Foto: Unsplash)