Selecteer een pagina

Jarenlang werkte ik hard.

In de zin van: kijk me eens daadkrachtig en voortvarend te werk gaan. Altijd tot in de puntjes voorbereid. Niks aan het toeval overlatend.

Op de HAVO besteedde ik meer tijd aan het maken van een planning dan aan het daadwerkelijk leren. Zo ook wat betreft mijn spiekbriefjes: die konden altijd strakker en duidelijker. Overzichtelijker.

Ik vond het allemaal heel belangrijk: mijzelf goed voorbereiden, een duidelijke structuur en een heldere planning.

Energie

Toen ik na mijn stage de kans had om te blijven werken bereidde ik mij voor op de sollicitatie. “Een beetje voorbereiding is goed genoeg, voor de rest heb je nergens invloed op en gaat het zoals het gaat”, zei mijn stage-begeleider.

Ergens resoneerde het wel. Alleen was ik er nog niet aan toe om mijzelf zo vrij te laten.

Jaren later tijdens mijn baan bij jeugdzorg vroeg mijn teamleider: “Vergeet jij wel eens een afspraak?” Hmm, daar kon ik geen ja op zeggen. En gek genoeg voelde het alsof ik daardoor iets miste.

Toen ik in 2016 bij mijn laatste werkgever in een outplacement traject kwam zei mijn toemalige coach treffend: “Jij kunt je energie veel duurzamer inzetten.”

Vertrouwen

De afgelopen jaren zijn intensief geweest: mijn eigen patronen herkennen en doorbreken. Leren voelen. Leren vertrouwen.

Nooit eerder werkte ik zo hard. Ik liep trappen en trappen en trappen omhoog.

Om mij nu te realiseren dat er ook een roltrap is.

Toch had ik al die trappen niet kunnen missen. Ik had ze nodig om hier te komen.

Persoonlijke ontwikkeling, zweethutten, psychedelica en gewoon, het leven zelf. Het heeft er allemaal aan bijgedragen.

Sinds een half jaar merk ik verandering. En daarbij ook het effect.

Hard werken is niet langer nodig. Juist niet.

Dus er is 1 intentie perfect passend voor het komende jaar:

Work heart, Play heart.